Begraven worden
Een graf is een laatste rustplaats. Het lichaam van een overledene ligt er alleen of met enkele anderen begraven. Een graf is eigendom van de begraafplaats. Een algemene begraafplaats is eigendom van de gemeente. Een bijzondere begraafplaats is eigendom van een stichting, een bedrijf, een natuurlijk persoon of een kerkgenootschap. Zo zijn er katholieke, islamitische en joodse begraafplaatsen.
Zowel bij een algemene begraafplaats als bij een bijzondere begraafplaats kan iemand een graf ‘kopen’. Hij / zij heeft recht op het graf en wordt daarom de rechthebbende genoemd. Maar eigenlijk huurt die persoon een graf van de gemeente (algemene begraafplaats) of van het bestuur of de eigenaar van een bijzondere begraafplaats. De ‘koop’ is voor een bepaalde tijd. Deze verschilt per begraafplaats, maar begint bij een periode van tien jaar en kan oplopen tot honderd jaar of eeuwigdurend.
Deze laatste termijnen komen echter nog maar weinig voor.
De rechthebbende is diegene die het uitsluitende recht op een graf ‘koopt’. Het graf staat dan op zijn / haar naam. Hij / zij bepaalt ook wie er in het graf wordt of worden begraven. Dat kan hij / zij zelf zijn, want het is mogelijk tijdens iemands leven al om een graf te verzoeken. De rechthebbende kan het ook overlaten aan de nabestaanden die dan het recht op het graf erven. Als hij / zij namelijk is overleden, moeten de nabestaanden een nieuwe rechthebbende inschrijven.
